Γιώργος Μαρής/ ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ 22/04/2014

Μου αρέσουν τα σεμνά και όμορφα
Κορίτσια
Με τα καλοκαιρινά φορέματα
Και τα καλοχτενισμένα
Μαλλιά
Που ανεβασμένα στα σκαμπώ
Των βιβλιοπωλείων
Ψάχνουν στο τμήμα της Αρχαίας
Ελληνικής Γραμματείας
Τα μέρη της Τραγωδίας
«κατά ποιόν»
Και «κατά ποσόν»
Κι έτσι καθώς το χέρι τους
Εκτείνεται ψηλά
Για να τραβήξει
Την «των πραγμάτων σύσταση»
Από το τελευταίο
Ράφι
Για μια στιγμή ανασηκώνεται
Η φούστα τους
«μέγεθος εχούσης»
Μερικά εκατοστά
Μόλις πάνω απ’ το γόνατο
Το κατά
Αριστοτέλη
«οικείον μήκος».

 

Τι; 21/03/2014

 

Είχα ήδη γεράσει χωρίς να πετύχω

Ως συγγραφέας

Όταν ένας νεαρός που καθόταν στον καναπέ μου

Με ρώτησε,

«πώς σου φαίνεται που ο Χάξλεϋ ζει

Στους λόφους του Χόλλυγουντ ενώ εσύ μένεις εδώ

Χάμω;»

«δεν μου φαίνεται»,

Του είπα,

«τι θες να πεις;» ρώτησε.

«θέλω να πω, δεν νομίζω ότι έχει καμιά σχέση

Με ο,τιδήποτε».

 

Ο νεαρός που μου’κανε

Αυτήν την ερώτηση μένει ψηλά στους λόφους

Κι εγώ συνεχίζω να ζω εδώ κάτω

Πιστεύοντας ότι δεν έχει

Καμιά σχέση με

Οτιδήποτε,

Ιδίως με το γράψιμο,

Ο κόσμος όμως όλο ανόητες

Ερωτήσεις κάνει

Ή μήπως σφάλλω;

ΤΑΡΑΧΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ 01/03/2014

 

Ωραία μέρα, ωραία εποχή, ο καθένας μπορεί

Να σου ανοίξει μια τρύπα ανά πάσα στιγμή.

 

Τώρα πυροβολούν απ’ τις στέγες

Κι ο νυχτερινός ουρανός καπνίζει,

Κατακόκκινος.

 

Τι παραπάνω να ζητήσεις;

Μπορείς να δεις το θέαμα στην τηλεόραση ή

Να κοιτάξεις έξω, το ίδιο πράγμα

είναι.

 

Βγάζουν την οργή από μέσα τους,

Την αφήνουν ελεύθερη.

Υγιεινά πράγματα.

 

Οι μπάτσοι κρύβονται.

Κανείς δεν πλήττει απόψε.

 

Οι ακίνδυνοι άνθρωποι βρίσκονται ήδη στη φυλακή.

Όλοι νιώθουν περιέργως ζωντανοί,

Επιτέλους.

 

Ώρα για ξεφάντωμα!

Η πόλη αυτή είναι ο κόσμος όλος

και χυμάει πάνω σου.

Ωραία μέρα, ωραία εποχή!

Η κόλαση βγήκε να παίξει

μαζί σου

Τσάρλς Μπουκόφσκι, Η λάμψη της αστραπής πίσω απ’ το βουνό, Εκδόσεις Ηλέκτρα

ΑΙΦΝΙΔΙΟ ΣΑΤΟΡΙ 16/02/2014

Μεροκάματα σεληνόφωτος

καταργώ

με το ’να μου χέρι

 

αγνοώ τα εμβατήρια

της νεκρής γλώσσας

κατατάσσομαι εθελοντής

στη στρατιά των

αγέννητων.

 

Αποζητώ

το όν

που δεν μπορεί

να μιλήσει.

νησί/ Costis 10/02/2014

α.

Πήρα μια βαθειά ανάσα

Αέρα που έρχεται από μακριά

Εκεί όπου βρυχώνται των ανέμων οι βράχοι νησί

Είσοδος στις μικρές ομίχλες αγκαλιά να διαλύεται

Με βαθειά εισπνοή

Αέρα που φέρνει

Νυχτερινή πλοήγηση σε σκηνές άναυδες

Τον άλλο κόσμο των βράχων που συνομιλούν

Με τον άνεμο να τους γδέρνει

Αέρα που ξεροσταλιάζει στις ψημένες ξερολιθιές

Όπου ριπές καταιγιστικές σε μια δίνη μηνυμάτων

Φυσάει πάνω από τη θάλασσα και ξεσηκώνει

Μέγα βουητό τραγούδια αισθήσεων πλεγμένων

Στο νησί πάνω στην άμμο της κλεψύδρας

Αμμοθύελα ονειροδαρμένη

ψυχές

ΣΕ ΤΙ ΧΡΗΣΙΜΕΥΟΥΝ ΤΑ ΒΕΓΓΑΛΙΚΑ/ ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ 19/01/2014

 

 

Σε τι χρησιμεύουν οι ηδονές αφού τελειώνουν;

Έχω μια σκέψη που τη φυλάω σ’ ένα σακούλι

 

-Φασούλι το φασούλι

Γεμίζει το σακούλι, δε λένε;

 

Όταν μιαν ακαθόριστη μέρα στο μέλλον

Θα πρέπει να περάσω από την Πύλη τη Στενή

 

Χωρίς επιστροφή – όμως ας προσηλωθούμε προς το παρόν

Στο σημείο της διήγησης όταν θα φανούν

 

Ψηλότερα απ’ τα γόνατα τα μπούτια

Της αγαπημένης – κι ίσως από δω και μπρος

 

Να μάθουν την αλήθεια – όσοι τόσο μάταια

Τη γύρευαν στην αρχή του ποιήματος.

 

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΠΕΡΜΑΤΟΣ/ Γ. ΧΡΟΝΑΣ 11/01/2014

Από την κηδεία του πατέρα μου έρχομαι

Κάντε στην άκρη.

Μπορώ να πω δεν τον αγαπούσα

Ποτέ δεν τον ήθελα

Πάντα είμαστε αντίπαλοι

Αλλά να, από την κηδεία του πατέρα μου έρχομαι

κάνει ζέστη και τον ξάδελφό μου

πάνω από το φέρετρο είδα που έκλαιγε

πιο πολύ από μένα.

Η ΦΤΩΧΕΙΑ 02/01/2014

 

Η φτώχεια με τραβάει προς τη λύτρωση.

 

«Σου φτάνει» λέει «ένα μικρό καλύβι στο βουνό

Ή πιο σωστά να κατοικείς σε μια κουφάλα δέντρου.

 

Από βιβλία σου φτάνουνε ποιήματα

Και παραμύθια.

 

Κ΄ίσως ούτε κι αυτά.

 

Σου πάει πιο καλά μια εντελώς

Άδεια βιβλιοθήκη.

 

Αν και το τέλειο θα ήτανε τα ξύλα της

Να επιστρέψουν το ταχύτερο στο δάσος».

 

Γιάννης Υφαντής, Οι μεταμορφώσεις του μηδενός

Ν. ΚΑΡΟΥΖΟΣ – ΟΧΥΡΟΥΜΕΝΟΣ ΜΕ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ 24/12/2013

Σήμερα μόλις το εννόησα πλήρως·

Όλα τραγουδούν στον πλανήτη

Τα τσιγάρα μου τα τρένα τα αυτοκίνητα

Η δασεία η ψιλή η περισπωμένη

/να ξέρεις όμως-: άλλο πράμα του λόγου η μαστοριά

Κι άλλο η μαστορική της αγωνίας/

Όλα τραγουδούν στον πλανήτη

Λουλούδια πύραυλοι ασθενοφόρα κι αεροπλάνα

Γαϊδούρια μοτοποδήλατα ραδιόφωνα οι ψαλτάδες

Νευρώσεις παράνοιες οι βαρειές ψυχώσεις

Και των αθρόων αστραπών η πανουργία

Στου φωτός το θρόϊσμα

Ο κακοήθης όγκος η αρτηρίτιδα κ’ η διπλή πνευμονία

Τα μωρά της αμυγδαλωτής κυρα-Βασίλαινας

Η αποτυχία η ευτυχία η επιτυχία η δυστυχία

Όλα τραγουδούν στον πλανήτη.

Ηλίας Πετρόπουλος – Σώμα 12/12/2013

 

Τι τα θέλετε· μία γυναίκα γυμνή είναι θλιβερόν θέαμα.

Δυστυχώς δεν παρεφρόνησα εισέτι.

Η Τέχνη έχει τη δική της ηθική.

Η ομορφιά νομιμότης της φύσεως.

Μπρος στο γυμνό γυναικείο σώμα τα μικρά παιδιά απορούν

και τρομάζουν οι τρυφεροί γνήσιοι άνδρες.

Ένα γυναικείο γυμνό κορμί υποβάλλει μια συζήτηση

περί προσωπικότητος.

Σώμα γλυκύτατο ολέθριο περίβλημα.

Της ημέρας σώμα και του μεσονυκτίου· σώμα της παρηγοριάς.

Δεν είναι φρόνιμο να βλέπουν όλοι οι άνθρωποι γυμνές τις ωραίες·

μη ρίπτετε τα άγια τοις κυσί και τους μαργαρίτας τοις χοίροις.

Έχω στημένον πόλεμο βαθιά μου.

Θέα σημαίνει ιδεατή κατοχή.

Η ζωή είναι βουβή είναι. Όνειρα απαιτώ.

Η θλίψη αποτελεί την ευτυχία μου.

Σώμα, εσύ’σαι η ψυχή.

Ω, αοίδιμον αιδοίον·

Ώ, σχισμή αμφίστομη με την αργυρή υγρασία.