Καλώς ήλθατε στη Χούντα του Μεσοπρόθεσμου! 29/06/2011

 

Η ανυπόστατη κυβέρνηση, παρά τη σύσσωμη καταψήφιση του Μεσοπρόθεσμου από τον ελληνικό λαό ακάθεκτη συνεχίζει το έργο τρομοκράτησης της κοινωνίας. Υλοποιώντας το οργανωμένο σχέδιο εκκένωσης της πλατείας, η αστυνομία με απαράμιλλη βαρβαρότητα επιτέθηκε σε ειρηνικούς πολίτες που διέπραξαν «το κακούργημα» της«ελεύθερης έκφρασης της διαμαρτυρίας», δικαίωμα που αναγνώρισε και ο πρόεδρος της Βουλής κ. Πετσάλνικος.

 

Τόσο ο κ. Πετσάλνικος –αλλά και ο ομοειδής του κ. Βενιζέλος που με εξίσου χυδαίο τρόπο κάλεσε «σε διάλογο τις πλατείες»-, όσο και το σύνολο του πολιτικού προσωπικού αυτής της δολοφονικής κυβέρνησης απέδειξαν τι αντιλαμβάνονται ως «διάλογο» και «δικαιώματα»: καταδρομικές επιθέσεις αστυνομικών μέχρι να βεβαιωθούν ότι τουλάχιστον 500 διαδηλωτές θα μεταφερθούν στα νοσοκομεία με αναπνευστικά προβλήματα, κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, και καρδιακά επεισόδια, επιθέσεις με δακρυγόνα ακόμη και στο σταθμό πρώτων βοηθειών και στις πλατφόρμες του Μετρό της πλατείας Συντάγματος, βομβαρδισμό με χημικά ακόμα και στο Μοναστηράκι.

 

Αυτή είναι η δημοκρατία του Μνημονίου. Εύγε! Ας την πάρουν μαζί με τα επίλεκτα αστυνομικά τους τάγματα και ας γυρίσουν εκεί που ανήκουν. Πουθενά!

 

Ο λαός βρίσκεται ακόμα στους δρόμους. Συνεχίζουμε την αντίσταση αποφασιστικά!

 

Υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία που ξαναγεννήθηκε αυτές τις μέρες στην πλατεία Συντάγματος και στις λαϊκές συνελεύσεις και καταλύουμε στους δρόμους όλους τους στρατιωτικούς νόμους!

 

Και επειδή «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», ήρθε ο καιρός να την τελειώσουμε!

Media Center

ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ! 23/06/2011

48 ώρες στο δρόμο

Όλη η Ελλάδα στο Σύνταγμα για να μην περάσει το Μεσοπρόθεσμο

 

Εδώ κι ένα μήνα, έχουμε κατακλύσει τις πλατείες όλης της χώρας διεκδικώντας να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Στο τέλος Ιουνίου, ο αγώνας μας φτάνει σε σημείο καμπής. Η κυβέρνηση της μηδενικής κοινωνικής νομιμοποίησης επιχειρεί την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Αυτό το σχέδιο δεν πρέπει να περάσει. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου, δεν πρόκειται να ανεχτούμε την εξαθλίωση των πολλών για να την εξασφάλιση των κερδών των λίγων. Οι επικοινωνιακοί ελιγμοί, οι κάλπικοι ανασχηματισμοί και οι εκβιασμοί κυβέρνησης, ΔΝΤ, ΕΕ, δεν μάς ξεγελάνε. Τώρα πια ξέρουμε ότι το δίλημμα δεν είναι Μνημόνια ή χρεοκοπία γιατί τα Μνημόνια οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία της κοινωνίας.

 

Το διήμερο τη συζήτησης και ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου στη Βουλή τα συνδικάτα έχουν καλέσει 48ωρη Γενική Απεργία. Αυτό το διήμερο δεν πρέπει κανείς να δουλέψει, να καταναλώσει, να στηρίξει το παραμικρό σπάσιμο της απεργίας. Από το πρωί της πρώτης μέρας της απεργίας μαζευόμαστε στο Σύνταγμα μαζί με τις λαϊκές συνελεύσεις απ’ όλη τη χώρα και όλες τις γειτονιές της Αθήνας.

Την ημέρα ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου περικυκλώνουμε τη Βουλή-στέλνουμε το μήνυμα ότι ο λαός το απορρίπτει!

 

Εδώ κι ένα μήνα αποδεικνύουμε ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι, ότι έχουμε τη δύναμη να χαράξουμε νέα πορεία για την κοινωνία. Τώρα είναι η ώρα να κάνουμε το επόμενο μεγάλο βήμα. Τώρα είναι η δικιά μας ώρα, τώρα μιλάμε εμείς!

 

Ή εμείς ή αυτοί – Άμεση δημοκρατία τώρα!

Η λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος-22 Ιουνίου 2011

ΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ 21/06/2011

Έλαβα από τον Παναγιώτη Κοκκίνη  και αναδημοσίευω μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για το σημείο στο οποίο βρίσκεται ο καπιταλισμός σήμερα.

Σαράντα χρόνια είχε να εμφανιστεί στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού (μετά τον έρποντα Μάη της Ιταλίας) κάποιο μαζικό κοινωνικό ή πολιτικό κίνημα.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό των κινημάτων που αναπτύσσονται είναι ότι είναι σημάδια ενός κοινωνικού πολέμου που δεν διεξάγεται πλέον στο εργοστάσιο αλλά στον δρόμο.

Παρά τις προσπάθειες χειρισμού ή αδιαφορίας ακόμα και από μεγάλο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, το κίνημα θέτει ζητήματα πολύ πιο προχωρημένα από τον βαθμό συνειδητοποίησης των συμμετεχόντων (άμεση δημοκρατία, κλπ.).

Δεν θέτει απλά θέμα πολιτικής νομιμοποίησης μιας κυβέρνησης άλλά κοινωνικής επικύρωσης ενός πολιτικού συστήματος, μια εν’ σπέρματι κριτική της αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων.

Σ’ αυτό το επίπεδο της αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων, των σχέσεων κυριαρχίας ο καπιταλισμός έχει παγκοσμιοποιημένα χαρακτηριστικά, είναι συλλογικός.

Η ανάσα της “πλατείας” δεν βρίσκεται μόνο στον σβέρκο της ελληνικής κυβέρνησης όπως έδειξαν οι προσπάθειες πολιτικού χειρισμού μετά την πρόσφατη μεγαλειώδη κινητοποίηση από Ομπάμα, ΔΝΤ, Μέρκελ, Σαρκοζί κλπ.

Το κίνημα της “πλατείας” αναπτύσσοντας την κριτική του πρέπει να αποκτήσει συνείδηση του διεθνιστικού χαρακτήρα του.

Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια κρίση υπερπαραγωγής που περιμένουν κάποιοι εδώ και 80 χρόνια ούτε κάποια ιστορική νομοτέλεια που να οδηγεί αυτόματα στην τελική κρίση.

Πρέπει να ξεφύγουμε από τον οικονομισμό ο οποίος διακατέχει την πλειοψηφία του χώρου της Αριστεράς.

Αν κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην Ιστορία του καπιταλισμού αλλά από την οπτική του κεφαλαίου και κυρίως του πλασματικού κεφαλαίου (το καύσιμο του καπιταλισμού) διαπιστώνουμε ότι:

«Στην πρώτη περίοδο, μέχρι το κραχ του 29, οι πιστώσεις κατευθύνονταν στην παραγωγή, εντός του κύκλου παραγωγής – κυκλοφορίας (η πίστωση θεωρείται ως ένα τεχνικό μέσο που προβλέπει τη μελλοντική αξία.) με αποτέλεσμα να συνιστά επιβαρυντικό και πολλαπλασιαστικό παράγοντα της κρίσης υπερπαραγωγής…

Στην δεύτερη περίοδο, «τα τριάντα ένδοξα χρόνια», το ίδιο το πλασματικό κεφάλαιο που αποτέλεσε επιβαρυντικό παράγοντα για την κρίση του 29 έγινε το φάρμακο για το ξεπέρασμά της χρηματοδοτώντας όχι πλέον την παραγωγή αλλά τις επενδύσεις και την κατανάλωση, ως παράγοντας εξωτερικός στον κύκλο παραγωγή – κυκλοφορία (κεϋνσιανισμός, το περίφημο new deal). Στην περίοδο αυτή που έληξε με τις αποτυχημένες απόπειρες (Μάης του 68, έρπων Μάης της Ιταλίας κλπ.) υπήρξε μια τεράστια αύξηση του παραγωγικού κεφαλαίου και μια ισχυροποίηση του προλεταριάτου και ένταση της ταξικής πάλης…

Στην Τρίτη περίοδο, από τις αρχές της δεκαετίας του 70 έως σήμερα, σ’ αυτή την περίοδο η λειτουργία του πλασματικού κεφαλαίου είναι διαρθρωτική. Μέσω του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους και των τραπεζών, κυρίως των κεντρικών. (ο όρος διαρθρωτική λειτουργία σημαίνει ότι οι πιστώσεις δεν διατίθενται πλέον με τυχαίο τρόπο, αλλά με συγκεκριμένο σχεδιασμό με προγράμματα που μετασχηματίζουν ριζικά τις υλικές συνθήκες και κατ’ επέκταση τις κοινωνικές σχέσεις, με στόχο την υποβάθμιση της ζωντανής εργασίας )…

Παράλληλα βλέπουμε να τίθενται σε εφαρμογή μια ολόκληρη σειρά νέων μέτρων:

Η μη μετατρεψιμότητα του δολαρίου (1971) προκαλεί μια πολιτική άρνησης των ΗΠΑ να εφαρμόζουν αποπληθωριστικά μέτρα για την εξάλειψη των ελλειμμάτων τους…

Η εισαγωγή των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών…

Η δημιουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου ( ΠΟΕ ), για την αντιμετώπιση του προστατευτισμού…

Τακτικές συναντήσεις μεταξύ των κυρίαρχων κρατών (μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ: G7 και G8)…

Μια τάση για «αξία χωρίς εργασία» στον βιομηχανικό τομέα, η οποία δημιούργησε μια απώλεια της κεντρικότητας του τομέα αυτού προς όφελος του τομέα των υπηρεσιών κατά τη διαδικασία της συσσώρευσης του κεφαλαίου. (όσο περισσότερο αυτοματοποιείται η παραγωγική διαδικασία, τόσο περισσότερο η αφηρημένη εργασία κυριαρχεί διαμέσου της χρήσης της τεχνοεπιστήμης περιθωριοποιώντας τον ανθρώπινο χρόνο που ορίζεται ως χρόνος αυστηρά παραγωγικός με την παραδοσιακή έννοια του όρου…

Δεν δημιουργεί πλέον τον πλούτο η εργασία, αλλά ο πλούτος καλείται να δημιουργήσει την εργασία. Η εργασία από δύναμη έχει γίνει μηχανισμός ενσωμάτωσης και πειθάρχησης, έχει γίνει απασχόληση…

Με το σημερινό παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, αυτή η λειτουργία των μέσων πληρωμής που δημιουργήθηκε εκ του μηδενός (πλασματικό κεφάλαιο), καθίσταται υψίστης σημασίας και μειώνοντας παράλληλα την παραδοσιακή λειτουργία των γενικών ισοδύναμων που μετρά την αξία μέσα στην διαδικασία ανταλλαγής…

Η αξία εμφανίζεται πλέον ως παγκόσμια ροή ισχύος και όχι ως τεράστια συσσώρευση εμπορευμάτων…

Μέσα από αυτή τη διαδικασία είχαμε μια προοδευτική αποσύνθεση των τάξεων και τον υποβιβασμό τους σε απλές κοινωνιολογικές κατηγορίες…

Το πρόβλημα που ανακύπτει σήμερα είναι ότι συνεχίζει (η δυναμική του καπιταλισμού) έξω από την διαλεκτική των τάξεων ως ένα είδος τρελής μηχανής στηριζόμενη στις τεχνολογικές καινοτομίες και στο πλασματικό κεφάλαιο.

Ο καπιταλισμός έχει γίνει αυτοαναφορικός προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα που ο ίδιος δημιουργεί δίχως να αμφισβητεί τους σκοπούς και τους όρους της ανάπτυξής του. Αναπαράγει τον εαυτό του και τις υλικές του προϋποθέσεις κινητοποιώντας όση ζωντανή εργασία του χρειάζεται γι’ αυτό.

Το κεφάλαιο κατέστη μέσα στην κοινωνική σχέση κεφαλαίου – εργασίας η κυρίαρχη δύναμη με την παραγωγική και προοδευτική δυναμική του, το κεφάλαιο έγινε κοινωνία. Μπορεί να λειτουργήσει για να θέσει τα όρια της επέκτασης του, της έκτασης και της έντασης της κρίσης του, είναι ένας real time καπιταλισμός που έχει μάθει να ζει στο όριο…

Υπό αυτό το πρίσμα η κρίση χρέους εκτός από τις αλλαγές συσχετισμών σε μέσα στο διεθνές καπιταλιστικό δίκτυο σημαίνει κυρίως την αναδίπλωση του πλασματικού κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι μια κρίση αναπαραγωγής, η θολή εικόνα που έχει η εξουσία για το μέλλον…»

(tempscritiques.free.fr)

Για να αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά το κίνημα δεν φτάνει μόνο ο αντικαπιταλισμός, δεν αρκεί να κάνουμε το “αίσχος ακόμα πιο επαίσχυντο”, πρέπει να αναπτυχθούν σχέσεις και διαδικασίες που να απελευθερώνουν από τα δεσμά του καθημερινού ασφυκτικού ελέγχου της καθημερινότητας σε χώρους πέρα από τους καθορισμένους κοινωνικούς χώρους που μας έχουν παραχωρηθεί.

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 18/06/2011

Το πείσμα, το πάθος και η αποφασιστικότητα είναι φανερά στην πλατεία Συντάγματος. Η συζήτηση για την Άμεση Δημοκρατία έκανε φανερή και την ωριμότητα ενός κινήματος που αντιστέκεται, διαμαρτύρεται αλλά ταυτόχρονα προβληματίζεται  και συζητάει δημοκρατικά για θέματα που μέχρι τώρα αφορούσαν τους «ειδικούς».

Χιλιάδες απλοί άνθρωποι κάθε ηλικίας άκουσαν χθες (17/6) τους έξι ομιλητές που με τις τοποθετήσεις τους πρόσφεραν τροφή για σκέψη, αναφέρθηκαν στις ιστορικές ρίζες του ζητήματος της άμεσης δημοκρατίας  και σκιαγράφησαν το μέλλον ενός νικηφόρου κινήματος που ήδη έχει οδηγήσει σε βαθιά κρίση ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Κάνοντας μια σύντομη, από μνήμης, αναφορά στις τοποθετήσεις θα έλεγα τα εξής:

Ο Γιώργος Οικονόμου επικέντρωσε την τοποθέτησή του στο παράδειγμα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, επιχειρηματολογώντας για την αξία της εναλλαγής των εκπροσώπων μέσω κλήρωσης και όχι μέσα από εκλογικές διαδικασίες που οδηγούν στην παγίωση του διαχωρισμού «αιρετών» και «λαού».

Ο Γιώργος Αναστασόπουλος έκανε μια καθολική κριτική του φαντασιακού και των αρχών πάνω στις οποίες είναι δομημένη αυτή η κοινωνία, ανοίγοντας τα ζητήματα της αποανάπτυξης, της  συλλογικής απελευθερωσης ενάντια στο σημερινό μοντέλλο ανταγωνιστικότητας, αλόγιστης καταστροφής του περιβάλλοντος, απορρύθμισης και καταστροφής της ζωής των απλών ανθρώπων.

Ο Μανώλης Γλέζος εντυπωσίασε με την τοποθέτησή του ότι η αριστερά εξακολουθεί να μένει αμήχανη ή και εχθρική μπροστά στην αδιαμεσολάβητη εμφάνιση των μαζών ενώ στο δεύτερο μέρος της τοποθέτησής του αναφέρθηκε στην εμπειρία άμεσης δημοκρατίας στον Απείρανθο της Νάξου.

Ο Σταύρος Σταυρίδης με παραδείγματα από τους Ζαπατίστας μίλησε για υπαρκτά πειράματα αυτοκυβέρνησης όπου οι παραγοντισμοί υποτάσσονται στο κοινό συμφέρον με την ενεργή επαγρύπνηση ολόκληρης της κοινωνίας.

Ο Κώστας Δουζίνας, ερχόμενος από την Αγγλία, αναφέρθηκε τον διεθνή αντίκτυπο του κινήματος της πλ. Συντάγματος  λέγοντας πως οι εξελίξεις παρακολουθούνται στενά από τους λαούς όλης της Ευρώπης που ετοιμάζονται να ακολουθήσουν το ελληνικό παράδειγμα ενώ μίλησε και για την ανάγκη αποκρυστάλλωσης αυτού του κινήματος σε συγκεκριμένες κατακτήσεις.

Ο Γιώργος Κατρούγκαλος μίλησε για την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας ενώ επιχειρηματολόγησε για την ανάγκη μορφοποίησης ενός κόμματος – αντίπαλου δέους στο κατεστημένο πολιτικό σύστημα.

Συνολικά, ήταν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση που έθεσε επί τάπητος τα κρίσιμα ζητήματα που βρίσκονται μπροστά μας. Πιο συγκεκριμένα, το ερώτημα παραμένει ανοιχτό: Μετά το μνημόνιο, τι; Μετά την διαφαινόμενη επικράτηση αυτού του κινήματος ποιά θα μπορούσαν να είναι τα επόμενα βήματά μας, ποιο είναι το όριο και ποιές οι στοχεύσεις μας;

Είναι φανερό πως η συζήτηση  έκανε φανερή για άλλη μια φορά την ύπαρξη δύο, χοντρικά, τάσεων:

Η «συνετή», «ρεφορμιστική» άποψη βλέπει τον ορίζοντα αυτού του κινήματος στη συγκρότηση ενός (αμεσοδημοκρατικού ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε) κόμματος που θα υπερασπίζεται μέσα στην ίδια τη βουλή τις αρχές του κινήματος, όταν αυτό υποχωρήσει και εκφυλιστεί.

Η «ριζοσπαστική», «επαναστατική» άποψη θεωρεί ότι η ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής , αν δεν συνοδεύεται από ένα συνολικό σχέδιο, απλώς  θα μας επαναφέρει στα προηγούμενα αδιέξοδα, ότι ένα τέτοιο συσσωρευμένο ανθρώπινο δυναμικό θα πρέπει να ανοίξει το ζήτημα του απλώματος της άμεσης δημοκρατίας  στους χώρους δουλειάς, για μια κοινωνία που δεν θα κινείται με βάση τον ανταγωνισμό και το κέρδος.

Υπάρχει ένα πρόσφατο αρνητικό παράδειγμα: Οι γερμανοί Πράσινοι σχηματίστηκαν σαν κομματική «αποκρυστάλλωση» ενός μαζικού, ριζοσπαστικού κινήματος. Λίγα χρόνια αργότερα, κατέληξαν άλλος ένας κυβερνητικός, διαχειριστικός σχηματισμός που χειρίζεται επάξια τις δουλειές του γερμανικού καπιταλισμού.

Για ένα κίνημα που κατάφερε σε λίγες μόνο βδομάδες να οδηγήσει μια κυβέρνηση σε εσπευσμένο ανασχηματισμό, να κλονίσει τα διεθνή χρηματιστήρια, να υποχρεώσει τους παλαιολιθικούς γραφειοκράτες της αριστεράς να το σεβαστούν και να σκορπίσει αυτοπεποίθηση και χαμόγελο στον κόσμο, η συνέχεια είναι η αποφασιστική δράση και όριο είναι ο ουρανός…

24 ώρες στο δρόμο! 14/06/2011

Δίνουμε τη δική μας ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ

15 Ιουνίου περικυκλώνουμε τη Βουλή

Τώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει το μεσοπρόθεσμο, περικυκλώνουμε τη Βουλή, μαζευόμαστε και μένουμε στο Σύνταγμα.

Όλοι μαζί συνεχίζουμε και δυναμώνουμε τις κινητοποιήσεις που ξεκινήσανε στις 25 Μάη. Πρώτος σταθμός η γενική απεργία την Τετάρτη 15 Ιουνίου. Δε σταματάμε μέχρι να το πάρουν πίσω.

Στηρίζουμε με κάθε τρόπο τη Γενική Απεργία και διαδηλώνουμε ειρηνικά. Στις 15 Ιουνίου δεν εργαζόμαστε και δεν καταναλώνουμε. Συντονιζόμαστε με όλους τους πολίτες που θέλουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο μεσοπρόθεσμο, με τους απεργούς και τα σωματεία τους, με τις λαϊκές συνελεύσεις, με τις κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις σε όλη τη χώρα. Καλούμε τους καλλιτέχνες να πλαισιώσουν την κινητοποίηση, να κατέβουν στους δρόμους μαζί μας και να δώσουν το δικό τους χρώμα. Δίνουμε τρία μεγάλα ραντεβού:

Όλοι την Τετάρτη 15 Ιουνίου στις 7 το πρωί:

1. Μπροστά στη Βουλή.

2. Στο μετρό Ευαγγελισμός.

3. Στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

 

Μέχρι τις 15 Ιουνίου οργώνουμε την Αθήνα για να μεταφερθεί παντού το κάλεσμα της Λαϊκής Συνέλευσης του Συντάγματος. Δίνουμε από τώρα αγωνιστικό ραντεβού για τη μέρα ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου.

Να ακουστεί δυνατά η δική μας φωνή:

ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ; 08/06/2011

 Είναι απλώς ζήτημα μιας νέας «μόδας»,  όπως έσπευσε να δηλώσει η κα Παπαρήγα;

Είναι ένα συνονθύλευμα που επιτρέπει στους ελληναράδες να διαδηλώνουν ενώ απαγορεύει στην αριστερά να εμφανιστεί με τις σημαίες και τα τραπεζάκια της, υποχρεώνοντάς την να χωρέσει τις αναλύσεις της στον ασφυκτικό χρόνο του 1,5 λεπτού;, όπως σπεύδει να εκφράσει τις επιφυλάξεις της η «Κόκκινη Ορχήστρα»;  (http://avantgarde2009.wordpress.com/2011/05/29/σκέψεις-για-την-πλατεία-συντάγματος/). Ή μήπως είναι ένα εκτονωτικό ξέσπασμα, το οποίο η τηλεόραση χαϊδεύει αλλά σταδιακά το περνάει σε δεύτερο πλάνο γιατί ο τηλεθεατής το βαρέθηκε;

Προτείνω να ηρεμήσουμε! (έστω κι αν δεν ανήκουμε στην ομάδα ψυχραιμίας που έχει συσταθεί στα πλαίσια του κινήματος της πλατείας Συντάγματος).

Να ηρεμήσουμε και να αναλογιστούμε τι συνέβαινε μόλις 20 μέρες πριν στο κέντρο της μνημονιακής Αθήνας, στις πλατείες όλης της ελληνικής επικράτειας. Η απάντηση είναι: απολύτως τίποτα!

Σε μια περίοδο που μόνο στην Κρήτη καταγράφηκαν 25 αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους μέσα σε δύο μήνες, σε μια περίοδο που παρακολουθούσαμε βουβοί τον ατελείωτο βομβαρδισμό εκβιαστικών μέτρων (περικοπές μισθών και συντάξεων, μαζικά κλεισίματα και απολύσεις, «συγχωνεύσεις» νοσοκομείων και σχολείων, κατάργηση του 8ωρου, δουλειά ανασφάλιστη και χωρίς εργασιακά δικαιώματα), απλώς αναμέναμε την κήρυξη της επόμενης 24ωρης απεργίας της ΓΣΕΕ για να εκτονώσουμε την οργή μας κατεβαίνοντας σε μια ακόμα διαδήλωση, έρμαια της απελπισίας και της κάθε προβοκάτσιας , μένοντας εκτεθειμένοι στην ωμή και απρόκλητη αστυνομική καταστολή.

Τα κόμματα της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) παρέμεναν εγκλωβισμένα στην ατέρμονη διαμάχη των συνιστωσών και των ισορροπιών τους, αρκούμενα σε φλογερές αντιμνημονιακές διακηρύξεις  και βυθιζόμενα στην αναξιοπιστία και  την αναποτελεσματικότητά τους.

Το ΚΚΕ, ως συνήθως, ακολουθούσε και ακολουθεί την μοναχική πορεία «καθαρότητας», με βάση τη λογική ότι δεν συμμετέχει κάπου αν δεν ελέγχει γραφειοκρατικά τις διαδικασίες.

Είναι απ’ αυτή την άποψη αυτονόητο ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν είχε τη δυνατότητα να συγκεντρώσει όλο αυτόν τον κόσμο στην πλατεία  αλλά και να περιφρουρήσει αυτή τη συγκέντρωση είτε από τις ομάδες των θερμοκέφαλων είτε από την προβοκάτσια της αστυνομίας.

Ισχυρίζομαι , επομένως, ότι μπροστά στα μάτια μας εκτυλίσσεται ένα πρωτότυπο κοινωνικό πείραμα, χωρίς εχέγγυα για την κατάληξή του, που ζητάει την ενεργητική συνεισφορά όλων μας.

Χωρίς να περιμένουν τις συμφωνίες κορυφής των κομμάτων και των συνιστωσών, συναισθανόμενοι την κρισιμότητα των περιστάσεων, μια ομάδα ανθρώπων πήρε την πρωτοβουλία να κατέβει στο Σύνταγμα περιφρουρώντας τον ακομμάτιστο (όχι απολίτικο) χαρακτήρα μιας κινητοποίησης που σαν κεντρικό σύνθημα βάζει το παλλαϊκό αίτημα: Όχι στο μνημόνιο και την τρόϊκα – να φύγουν όλοι!

Ακούω ήδη τις οργισμένες αντιρρήσεις: Γιατί «ακομμάτιστο» κίνημα; Γιατί αυτή η καινοφανής υπόκλιση στο αυθόρμητο και πού μπορεί μια τέτοια επιλογή να μας οδηγήσει;

Η απάντηση, όσο προφανής κι αν είναι, συγκρούεται με έναν τρόπο σκέψης και λειτουργίας με τον οποίο έχουμε διαπαιδαγωγηθεί και είναι δύσκολο να ξεπεράσουμε μέσα σε λίγες βδομάδες:

Γιατί η εξέγερση ενάντια στα μέτρα της νεοφιλελεύθερης χούντας αφορά πολύ περισσότερο κόσμο από αυτόν που φτάνει η εμβέλεια της αριστεράς (εντός και εκτός κοινοβουλίου).

Γιατί η αριστερά όλα τα προηγούμενα χρόνια απλώς απέδειξε την ανικανότητά της να δυναμώσει από την κρίση του αντιπάλου, είτε αυτή οφείλεται σε αδυναμία κατανόησης μιας μεταβαλλόμενης πραγματικότητας είτε γιατί υποκύπτει εξακολουθητικά σε συστημικές «σκοπιμότητες» και συνδιαλλαγές.

Γιατί η αριστερά χωράει στο νέο αυτό κίνημα: Σύμφωνα με την απόφαση της λαϊκής συνέλευσης, όλοι είναι καλοδεχούμενοι εκτός απ’ τους φασίστες.

Όμως εδώ χρειάζεται μια νέα διευκρίνιση. Χωράει στο νέο κίνημα, σεβόμενη τις διαδικασίες που αυτό έχει ορίσει, διαπαιδαγωγώντας και διαπαιδαγωγούμενη: Όχι συμμετέχοντας, αφού έχει εξασφαλίσει προνομιακή θέση σε κάποιο πάνελ ομιλητών που θα αναλύσει επι ημίωρο την καπιταλιστική κρίση, θέτοντας «καθήκοντα και προοπτικές». Αλλά συνδιαμορφώνοντας, βήμα το βήμα, στόχους, τρόπους λειτουργίας και προτάσεις δράσης, με έναν κόσμο που σιχάθηκε τα μεγάλα λόγια και τα μηδενικά αποτελέσματα.

Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν γνωρίζει πώς αυτό το κίνημα θα καταλήξει. Κάτι τέτοιο θα εξαρτηθεί από τα αντανακλαστικά του κόσμου που συμμετέχει, από την αποφασιστικότητα και την ωριμότητα των απαντήσεών του.

Για πρώτη φορά, όλος αυτός ο κόσμος δεν βαδίζει πίσω από ένα οργανωμένο σχέδιο, μέσα από δομές τριτοδιεθνιστικής καθοδήγησης, υπακούοντας τυφλά στις αποφάσεις των κεντρικών επιτροπών και των κομματικών ηγετίσκων.

Εκτός από τον φόβο που ίσως προκαλεί αυτή η νέα πραγματικότητα, αποτελεί ταυτόχρονα και μια πρώτης τάξης ευκαιρία για όλους μας.

Τις ερχόμενες εβδομάδες όλα αυτά τα ζητήματα θα κριθούν στην πράξη.

Άμεσος στόχος η ανατροπή του μνημόνιου, το διώξιμο της τρόϊκας, η ανατροπή αυτής ή κάποιας άλλης κυβέρνησης που θα επιδιώξει να περάσει αυτά τα μέτρα.

Όσοι πιστοί… μπορούν να προσέρχονται ή εναλλακτικά να καταθέσουν την κομματική τους αντιπρόταση…

Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ’73 06/06/2011

«ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ-ΗΜΕΡΑ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.

Τις επόμενες ημέρες θα επιχειρήσουν και πάλι να αποφασίσουν για εμάς χωρίς εμάς.

Θα καταθέσουν το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, δηλαδή ένα ακόμη πιο σκληρό μνημόνιο, για να κάνουν τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους και να ξεπουλήσουν ότι απέμεινε από το δημόσιο πλούτο.

Τη στιγμή που θα το καταθέσουν κατεβαίνουμε όλοι στους δρόμους, πλημμυρίζουμε τις πλατείες για να μην το ψηφίσουνε αλλά και μέχρι να φύγουν όλοι όσοι μας κλέβουν τις ζωές: κυβερνήσεις, τρόικα, μνημόνια, τράπεζες και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται.

Τώρα παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και συνεχίζουμε.

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ

ΛΑΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ 04/06/2011

Ψηφίζεται : ΥΠΕΡ

ΚΗΡΥΣΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ 01/06/2011

Η διακήρυξη της κεντρικής πλατείας Αργοστολίου

Τέθηκαν σε προκαταρκτική συζήτηση το ψήφισμα της πλ. Συντάγματος και η «κατάσταση διαρκούς ευτυχίας»
Το πρώτο απορρίφθηκε πανηγυρικά και πάνω στο δεύτερο στήθηκε το κείμενο που δημοσιεύεται παρακάτω.  Το τελικό κείμενο πέρασε ομόφωνα, με δύο μόνο «παρατράγουδα».

ΚΗΡΥΣΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

(Απευθύνεται σε όλους τους έλληνες , σε όλους τους λαούς της Ε.Ε., της Μεσογείου  και σε όλο τον κόσμο).

Σήμερα, ερχόμαστε,  με αυτή  την απόφαση μας, να αντικαταστήσουμε τις πολιτικές χωρίς προοπτική, τη στείρα και δίχως νόημα αντίδραση, τα κενά νοήματος συνθήματα «εκδίκησης», με την επιλογή της διεκδίκησης όσων εμείς θέλουμε:

Βάζουμε μπροστά και πρώτα, τα δικά μας «θέλω» , τα δικά μας αιτήματα, τη δική μας ζωή και αξιοπρέπεια.

Δεν διεκδικούμε τίποτα λιγότερο από τα πάντα, γιατί ο άνθρωπος είναι τα πάντα.

Η δυστυχία και η εξαθλίωση είναι ο δικός τους τρόπος ζωής. Εμείς έχουμε το δικό μας.

Στη «λύση» της «αναδιάρθρωσης του χρέους» που θέλουν για εμάς, χωρίς εμάς, εμείς επιλέγουμε την αναδιάρθρωση του κόσμου όπου ζούμε, την αναδιάρθρωση της ζωής μας, διότι αυτό που τελικά χρεοκόπησε, δεν είναι τα νούμερα και οι εξισώσεις που εμφανίζονται σε σχεδιαγράμματα που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στις ζωές μας.

Χρεοκόπησαν οι αξίες μας και η ιδιότητα τού να είμαστε άνθρωποι και πολίτες.

Θέλουμε πραγματική δημοκρατία. Ή καλύτερα: Θέλουμε δημοκρατία, διότι σήμερα έχουμε ολιγαρχία.

Εμείς, οι λίγοι, που σας μιλάμε σήμερα δεν θέλουμε να αλλάξουμε την ανθρωπότητα και να σώσουμε τον κόσμο.

Όχι, θέλουμε κάτι απείρως πιο μετριοπαθές: Όντας, ασήμαντο μέρος αυτού του κόσμου, ονειρευόμαστε και θέλουμε η ανθρωπότητα να αλλάξει η ίδια τον εαυτό της, όπως το έχει ήδη κάνει δυο – τρεις φορές στην ιστορία. (Η μία ήταν κάποτε στην Ελλάδα).

 

Δεν χρειαζόμαστε κανέναν, πέρα από τη συλλογική μας δημιουργικότητα και δράση, για να φτάσουμε σε μια κοινωνία αγάπης και φιλίας, δημοκρατίας και ισοπολιτείας, ισονομίας και ισηγορίας, ελευθερίας, αλληλεγγύης και αυτοθέσμισης.

Μας εμποδίζουν να συναντηθούμε σε μια μεγάλη ενότητα και να γίνουμε μια πρωτοφανής δύναμη , όλες οι διαιρέσεις, σε κόμματα, τάξεις, επαγγελματικές ομάδες, συντεχνίες, έθνη, φυλές, θρησκείες και ιδεολογίες.  Παραμερίζουμε ό,τι μας χωρίζει.  Λέμε όχι στο καταστροφικό και ψεύτικο «διαίρει και βασίλευε» της ολιγαρχίας , έτσι όπως το έχει στήσει στα 300 χρόνια της νεωτερικότητας της.

Σμίγουμε, με το μόνο κριτήριο που μας ενώνει και μας χαρακτηρίζει: Είμαστε άνθρωποι του κόσμου και πολίτες μιας  πατρίδας. Χρειαζόμαστε ιδέες, πίστη, θέληση και μια μεγάλη απόφαση, για να δημιουργήσουμε τη δική μας δημοκρατική έξοδο, από τα αδιέξοδα που δημιούργησε μια ασήμαντη και ανίκανη τοπική και διεθνής ελίτ, με τις απάνθρωπες αξίες της, τις προτεραιότητες και τον τρόπο της.

Δεν χρειάζεται να ξέρουμε που και πώς ΘΑ ΠΑΜΕ. Ο τρόπος τους είναι λάθος, αδιέξοδος και τραγικός και μένει στον καθένα και σε όλους μας η ευθύνη να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε και πού ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ. Να δώσουμε νόημα στο τι είδους πατρίδες, τι είδους κοινωνίες, τι είδους ανθρώπους,  επιθυμούμε.

Θέλουμε έναν άλλο κόσμο και μια όμορφη πατρίδα: ένα κοινό όνειρο δημοκρατίας.

Το ερώτημα, πια, δεν είναι το «αν μπορούμε» . Το ερώτημα είναι: ΘΕΛΟΥΜΕ;

Όταν θέλουμε και ξέρουμε, ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

–          Θέλουμε τη χώρα μας πίσω.

–          Θέλουμε στάση πληρωμών του δημόσιου χρέους, όχι γιατί δεν μπορούμε να το πληρώσουμε, αλλά γιατί είναι το προϊόν μιας απάτης και μιας συναλλαγής, ερήμην των λαών, μεταξύ πολιτικών και τραπεζιτών: Με ποιο ηθικό, κοινωνικό, πολιτικό δικαίωμα έδωσαν το ευρώ και όλα τα νομίσματα του κόσμου στην ιδιοκτησία των τραπεζιτών; ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ.

–          Θέλουμε το χρήμα και τα νομίσματα όλου του κόσμου να γίνουν ξανά δημόσια εργαλεία, δημοκρατικά διαχειριζόμενα. Να τεθούν υπό δημοκρατική μετοχική σύνθεση και διαχείριση τα τραπεζικά ιδρύματα που τυπώνουν το χρήμα. Οι βουλιαγμένες , σήμερα, τράπεζες να γίνουν αυτοδιοικούμενα εργαλεία δημοκρατικής διακίνησης του χρήματος. (Ξέρουμε από συνεταιρισμούς, ξέρουμε από ζωή και αριθμούς).

–          Θέλουμε πολιτικό και διαχειριστικό έλεγχο , ώστε να ξέρουμε όλοι πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο και να  τιμωρηθούν, για Εθνική Προδοσία  και κλοπή, όσοι κακοδιαχειρίστηκαν, λεηλάτησαν εθνικούς λογαριασμούς ή ξεπούλησαν δημόσια περιουσία. Όλα αυτά, αρνούμενοι πάντα το σύνολο του χρέους, ως επαχθές για τους λαούς και προϊόν απάτης κι όχι για να δούμε ποιο τμήμα του θα πληρώσουμε.

–          Θέλουμε πάγωμα χρεών όλων των επιχειρήσεων, νοικοκυριών και πολιτών, ως ότου έλθει η δημοκρατία και να εξετάσει κάθε περίπτωση χωριστά.

–          Θέλουμε δημοκρατία. Δεν μας εκπροσωπεί το σημερινό πολιτικό και κομματικό σύστημα και η αντιπροσωπευτικότητα του κοινοβουλευτισμού.

–          Θέλουμε συνταχτική εθνοσυνέλευση, για αλλαγή του συντάγματος, για μια δημοκρατία των λαϊκών συνελεύσεων και για ένα πολίτευμα,  όπου οι πολίτες θα φτιάχνουν και θα ψηφίζουν τους νόμους, με δημοψηφίσματα και οι όποιοι εκπρόσωποι θα είναι ελάχιστοι και πάντα ανακλητοί. ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

–          Θέλουμε πίσω τη δημόσια περιουσία που πούλησαν. Η δημόσια περιουσία ανήκει στο λαό και όχι στα κόμματα, τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις. Κανένα κόμμα και καμία κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να συναινεί ή να υλοποιεί την εκχώρηση δημόσιας περιουσίας. Είναι απλοί διαχειριστές και όχι ιδιοκτήτες της.  Κάθε παραχώρηση της, χωρίς δημοψήφισμα, είναι άκυρη και το αντικείμενο της συναλλαγής επιστρεπτέο, χωρίς ιδιαίτερα ανταλλάγματα.

Πάμε, λοιπόν, όσο γίνεται περισσότεροι, για τα μεγάλα θέλω μας. Τίποτα λιγότερο από τη ζωή μας και την πατρίδα μας. Τίποτα λιγότερο από την αξιοπρέπεια του καθένα μας, των παιδιών μας και των γενιών που έρχονται.

Ας δημιουργήσουμε μια διαρκή ανοιχτή συνέλευση, ας προχωρήσουμε σε μια μεγάλη δημοκρατική επανάσταση, από την οποία δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να λείψει κανείς:

ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ή ΟΛΙΓΑΡΧΊΑ; Δεν υπάρχει άλλο δίλημμα, που να μας χωρίζει. Και με βάση αυτό, καλείται ο καθένας και όλοι να επιλέξουμε πλευρά και να αποφασίσουμε.

Δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές, δεν υπάρχει ούτε  δρόμος. Το δρόμο θα τον ανοίγουμε, προχωρώντας.  Σήμερα, πέφτουμε στο κενό, χωρίς φρένα και είναι άγνωστο πότε θα πιάσουμε και αν υπάρχει πάτος. Ας προχωρήσουμε, με τον τρόπο μιας διαρκούς αμφισβήτησης, ακόμα και του εαυτού μας και όλων όσων αυτός πιστεύει  και μιας αέναης δημιουργικότητας αυτόνομων πολιτών και ελεύθερων ανθρώπων. Αυτό-νομοι είναι οι άνθρωποι, που φτιάχνουν οι ίδιοι τους νόμους τους, σχεδιάζουν μόνοι και μαζί τη ζωή τους και ορίζουν οι ίδιοι τις ατομικές και συλλογικές επιθυμίες. Δημιουργούμε το χώρο, όπου όλα τα ανθρώπινα θα είναι εφικτά. Για τη φιλία, την αγάπη, τη χαρά και την καλή διάθεση. Για τις ωραίες ανθρώπινες σχέσεις. Για τη γιορτή και την ελευθερία.  Για μια κατάσταση διαρκούς ευτυχίας.

Για όλα αυτά τα «θέλω» και για όλα αυτά που ζούμε, ας επαναλάβουμε:

 

–         Καμιά πληρωμή ή επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους

–         Ναι στην επαναδιαπραγμάτευση της πραγματικότητας και την αναθεώρηση των αξιών , των προτεραιοτήτων και της ζωής μας.

–         Λέμε όχι στην τυραννία της απάθειας, της αδράνειας και της κατάθλιψης.

–         Θέλουμε (άμεση) δημοκρατία ενάντια στην κοινοβουλευτική ολιγαρχία.

–         Θέλουμε συνελεύσεις πολιτών ΠΑΝΤΟΥ και για ΠΑΝΤΑ.

 

Κι ας κλείσουμε με τα λόγια σοφών ανθρώπων:

«Αφού ο λαός έχασε την εμπιστοσύνη του στους πολιτικούς, γιατί δεν τον διαλύουν για να εκλέξουν έναν άλλο;».(Μπέρτολτ Μπρεχτ)

«Δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα μας, με τον ίδιο τρόπο σκέψης που χρησιμοποιήσαμε, όταν τα δημιουργήσαμε». (Αλβέρτος Αϊνστάιν)